‘Lust ik niet’. Daar heb ik moeite mee. Bij ons thuis deden we daar niet aan. Als mijn zusje achterdochtig naar haar bord keek en zuchtend zei dat ze geen varkensvlees lustte, zei mijn moeder doodleuk: ‘Dat is geen varkensvlees maar kip’ en vervolgens ging haar bord leeg. Ook bij mij was haar aanpak kordaat en zonder fratsen. Als ik geen groente wilde eten, moest ik net zo lang aan tafel blijven tot het op was. Ik kan je vertellen; dat konden lange avonden worden…
Stiekem ben ik mijn moeder hierom best dankbaar. Mijn aanpak is weliswaar anders maar Julia (acht jaar) eet inmiddels bijna alles. Ze wil nog wel eens zeggen: ‘Mam, je weet toch dat ik niet van asperges houd?’ Dan reageer ik vrolijk: ‘Als je het maar vaak genoeg probeert, dan ga je het vanzelf lekker vinden’. Smaak kun je leren. Oprecht! Daarom is proeven ook erg belangrijk bij ons aan tafel. Niet altijd een gemakkelijk proces, maar het resultaat loont de moeite.
Het is maar net hoe je het brengt. Gestoomde spruitjes met geraspte kaas doen we een in gezellig schaaltje. Julia mee laten helpen in de keuken, maakt ook korte metten met ‘lust ik niet’. Als ze namelijk zélf de courgette snijdt, eet ze het gegarandeerd op.
De enige die ik niet kan manipuleren is mijn partner. Hij krijgt de rillingen van champignons. Daarom slaan we deze groente consequent over. Het werkt. Houdt de sfeer ontspannen. Geen gezeur aan tafel. Hij blij, wij blij. En daar is ook iets voor te zeggen, toch?
Commenti